Problem zaopatrzenia w wodę w Odesie pojawił się od momentu założenia miasta. okolice Zatoki Odeskiej , gdzie postanowiono wybudować miasto , nie mają rzek, jezior ani żadnych innych obfitych źródeł słodkiej wody.

Kopanie studni w Odesie rozpoczęło się jednocześnie z budową portu. Płytkie wody gruntowe w pobliżu miasta  występowały w Vodnoj Bałkie czyli po polsku  w Wodnym Parowie(bałka w języku rosyjskim znaczy  parów).Dzisiaj znajduje się w tym miejscu ulica Bałkowskaja  czyli ulica Parowa. W roku  1797 wykopano tam około dwudziestu studni. Wydobytą wodę wlewano do drewnianych beczek i przy pomocy wołów przewożono do miasta. Tę  dość słonawą wodę  sprzedawano po 3-5 kopiejek 10-15 kopiejek za wiadro. Dla porównania: funt mięsa kosztował wówczas 20 kopiejek. Równolegle rozpoczętą akcje kopania studni w mieście W roku 1861 było ich już ponad pół tysiąca. ujęcia  znajdowały się na rogu Deribasowskiej i Jekaterynińskiej, na terenie Liceum Richelieu, przy ulicy Żukowa. Głębokość studni wahała się od 6 do 40 metrów. Woda ze studni miejskich  dostarczana była  odpłatnie mieszkańcom Odesy. W  latach 20-tych XIX wieku mieszkańcy Odesy stworzyli własne oryginalne konstrukcje do zbierania wody deszczowej – tzw. „cysterny”. Z dachu przez rynny woda spływała do podziemnych kanałów, które wyłożono cegłami lub rurami ceramicznymi i przez nie spływała do zbiornika. Przed wejściem do zbiornika woda przechodziła przez filtry składające się ze żwiru i węgla drzewnego. Same zbiorniki wyłożono gruzem na zaprawie wapiennej. Ściany otynkowano specjalnym cementem. W latach 40. XIX wieku w Odesie funkcjonowały już 152 cysterny. Pojemność niektórych z nich sięgała 500 metrów sześciennych. Woda z cysterny była uważana za lepszą niż wodę ze studni. Bardziej nadawała się do gotowania, zwłaszcza herbaty, a także do prania ubrań. Przy wynajmie mieszkań właściciele domów określali nawet w umowie, ile „słodkiej wody” z cystern przysługuje lokatorowi .Do dzisiaj zachował się na Odeskich podwórkach około  100 cystern i studni.